Kościół wspomina dziś św. Faustynę. Zapisana w jej “Dzienniczku” obietnica Jezusa pozwala otrzymać łaskę zupełnego odpuszczenia win i kar

Naukę w szkole podstawowej rozpoczęła w 1917 r. Mimo dobrych wyników ukończyła jedynie trzy klasy, później musiała zrezygnować z edukacji, aby pomagać finansowo rodzicom. Gdy miała szesnaście lat zaczęła pracować jako pomoc domowa u zamożnych rodzin w Aleksandrowie, Łodzi i w Ostrówku.

Już wtedy pragnęła wstąpić do zakonu, jednak jej rodzice byli temu przeciwni. Uważali, że nie stać ich na opłacenie wyprawy wymaganej w klasztorach. Ostateczną decyzję o wyborze życia zakonnego Helena podjęła w lipcu 1924 r., kiedy podczas zabawy tanecznej w parku koło łódzkiej katedry objawił jej się Pan Jezus, który powiedział: “Dokąd cię cierpiał będę i dokąd mnie zwodzić będziesz?”, a następnie polecił jej wstąpienie do klasztoru w Warszawie.

W stolicy Helena zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej. Nie przyjęto jej jednak od razu – musiała pracować jeszcze przez rok, aby odłożyć pieniądze na skromną wyprawę. Ostatecznie została przyjęta 1 sierpnia 1925 r. 30 kwietnia 1926 r. w czasie ceremonii obłóczyn otrzymała imię Maria Faustyna.

W zakonie przeżyła 13 lat. Pracowała w kuchni, ogrodzie, piekarni i przy furcie w różnych domach zakonnych, m.in. w Krakowie, Płocku i w Wilnie. 22 lutego 1931 r. w celi płockiego klasztoru po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. Wtedy też Jezus polecił jej namalowanie obrazu z podpisem: “Jezu, ufam Tobie”, przedstawiającego Pana Jezusa w białej szacie, z prawą ręką wzniesioną do błogosławieństwa, a lewą na piersiach, skąd wychodzą dwa promienie: jeden czerwony, drugi blady.

Z prośbą o namalowanie obrazu Jezusa Miłosiernego Faustyna zwróciła się w 1934 r. do artysty malarza Eugeniusza Kazimirowskiego. Gdy w czerwcu ujrzała ukończony obraz, płakała, że Chrystus nie jest tak piękny, jak Go widziała.

Obraz został wystawiony po raz pierwszy na widok publiczny w oknie Ostrej Bramy w czasie triduum poprzedzającego uroczystość zakończenia Jubileuszu Odkupienia Świata 26-28 kwietnia 1935 r., dzięki staraniom kierownika duchowego Faustyny ks. Michała Sopoćki.

Na polecenie Jezusa Faustyna prowadziła dziennik duchowy, w którym spisała rozmowy z Panem Jezusem i orędzie o miłosierdziu Bożym. Zawarła tam także modlitwę podyktowaną przez Jezusa – “Koronkę do miłosierdzia Bożego”, i Jego prośbę, by ustanowić w Kościele Godzinę Miłosierdzia (chodzi o godzinę 15.00, w której Jezus umarł na krzyżu) i Święto Miłosierdzia Bożego w II niedzielę wielkanocną. Faustyna zapisała również w “Dzienniczku” obietnicę Jezusa, że każdy, kto się szczerze nawróci i w Święto Miłosierdzia Bożego przyjmie komunię świętą, otrzyma łaskę zupełnego odpuszczenia win i kar.

W 1936 r. u Faustyny zdiagnozowano zaawansowaną gruźlicę. Od marca tego roku do grudnia 1937 r. przebywała na leczeniu w szpitalu w krakowskim Prądniku Białym. W kwietniu 1938 r. stanu zdrowia siostry Faustyny gwałtownie się pogorszył. Zmarła 5 października 1938 r. w Krakowie. Miała 33 lata.

W 1993 r. na placu św. Piotra w Rzymie papież Jan Paweł II beatyfikował Faustynę Kowalską, a w 2000 r. ją kanonizował.

Obchody Święta Miłosierdzia Bożego wprowadził pierwotnie dla archidiecezji krakowskiej kard. Franciszek Macharski w 1985 r. 10 lat później, na prośbę Episkopatu Polski, papież Jan Paweł II rozszerzył je na całą Polskę. W dniu kanonizacji siostry Faustyny, 30 kwietnia 2000 r., papież ogłosił to święto dla całego Kościoła powszechnego.